Page 54 - marasal fevzi cakmak ilkokulu

Benim adım Gizmo. 26 Eylül 2019 tarihinde bir Sonbahar sabahı dünyaya
geldim. Dedelerimizin Japonya’dan geldiği söylenir, cinsim Pekinez. İki ay boyunca
annem ve kardeşlerimle beraber yaşadım. Bir sabah tanımadığım bir araba beni
almaya geldi. Arabanın İçinde benim gibi annesinden ayrılmış dört yavru köpek daha
vardı. Bizi kocaman barınağa getirdiler. Beni ve diğer yavru köpekleri aynı kafeslere
koydular. İlk gece çok korktum. Her yer çok karanlıktı, annemden ayrılmıştım.

Sabah uyandığımda etrafıma baktım her yerde bir sürü köpek ve kediler
yavrular anneler babalar ve etrafımızda da insanlar vardı. Hepsi bana bakıp ‘’ay çok
tatlı’’ deyip bakıp bakıp gidiyorlardı. Diğer yavru köpeklerle birlikte günlerimiz böyle
geçip gidiyordu. Yalnızdım.

Yine bir gün uyanmıştım o gün birazcık mutluyum. Çünkü yılbaşıydı. Ama hala
içimde biraz mutsuzum. Çünkü annemin ve kardeşlerimin yanında değildim. Onları
çok özlemiştim. Acaba benim ne zaman bir ailem olacağını düşünürken o anda
barınağa bir kadın geldi. Sonra bir anda beni gördü. Demir kafesimin yanına geldi
beni çok sevdi. İki saat sonra tekrar bana bakmaya geldi. Geldiğinde yanında bir
çocuk vardı. O da beni çok sevdi. Önümdeki bankta tam üç saat boyunca oturdular.
Çocuk ağlamaya başladı. Ne olduğundan hiçbir şey anlamadım. Ardından tekrar
gittiler. Saatler geçti sonra tekrar geldiler. Kadının yanında bir adam da vardı. Görevli
ile konuşup beni almak istediklerini duydum. Çok mutlu olmuştum bir an önce bu
demir kafesin içinden çıkmak istiyordum ve nihayet kafesten beni çıkardılar. Kendimi
diğer yavrulara karşı çok şanslı hissediyordum. Beni çok dar bir çantanın içine
koydular. Uzun bir yol gittikten sonra bir eve geldiğimi fark ettim. Çantadan
çıkarıldığımda beni ilk o barınakta gördüğüm çocuk karşıladı. Çocuk beni görür
görmez evde çığlıklar atmaya başlamıştı. Sanırım ben artık bu evde yaşayacaktım.

Çocuk bana adını söyledi. İsmi Aras’mış. Kadının ismi ise Tuğba’ymış. Adamın
ismi de Gökhan’mış. Aras benim sahibimmiş. Yani abimmiş. Gökhan ise babammış.
Tuğba ise annemmiş. Bende artık bu evin bir parçasıymışım. Bütün gece herkes
benimle ilgilenip beni sevdi. Biz çok güzel bir aile olacağız.

VE BENİM HAYALİM GERÇEKLEŞTİ, GERÇEK BİR AİLEM OLDU…

“ Umarım geride kalan tüm yavruların da en kısa sürede yeni birer aileleri olur”

Aras ÖZKAN 4/A

29