Page 98 - nilufer hatun ilkokulu

Ozan en iyi arkadaşı Kazım’ın sesini tanımıştı ve konuşmaya
başladılar.
Ozan:

- Bana ne oldu ben niye halen çocuğum. Herkes büyümüş
değişmiş ama ben hala aynı yaştayım. Hatta anlatılanlara göre
kardeşim Melek bile elli iki yaşında Uzay Dünya Kontrol Merkezinde
çalışıyormuş. Çok ilginç ama ben niye hala çocuğum dedi.
Kazım:

- Sen laboratuvarda deney yaparken bir patlama oldu ve seni
hastaneye kaldırdılar, o gün bu gündür uyuyorsun ve hep aynı
durumda kaldın hiç büyümedin tam elli yıl geçti ama sen hep aynı
kaldın, mumyalanmışsın gibi, dedi.

Ozan:
– Demek ondan olmuş, çok ilginç neyse bana müsaade eve
uğramam gerekiyor.
Ozan evine yürüyen yollar, kaldırımlar yardımıyla çabucak vardı.
Ozan eve vardığında geçmiş olsun Ozan Bey diyerek kapı açıldı
annesi Ozanı görünce sımsıkı sarıldı. Ozan da annesi ve babasının
ellerini öpüp hasret giderdi ve odasına geçti. Odası hiç değişmemişti.
Yatağına uzandı ve yaşadıklarını düşünürken uykuya dalmıştı.

Birden Ahhhh diye bağırdı Ozan. Gözünü açtığında salonda
kanepenin üzerinde elindeki kitapla uyuya kaldığını ve bu olanların
hepsinin rüya olduğunu anladı. Annesi ve babası eve gelmişti. Ozan’ın
çığlıkla uyandığını görünce hemen ne olduğunu iyi olup olmadığını
sordular. Ozan hiç olmadığım kadar iyim dedi ve Ozan gördüğü rüyayı
anne ve babasına anlattı. Bunları Hemen yazmalıyım dedi. Defterine
gördüğü rüyayı yazdı.

98