Page 84 - mecidiye sehit fahrettin ilkokulu

Mert kafasını sallayarak annesinin söylediklerini onayladı. Ama aklında hala o

ev vardı. Annesi çıkar çıkmaz hemen gidip bakacaktı o eve.

Annesi kapıyı kapatır kapatmaz arka bahçeye çıkan kapıdan gizlice çıktı. O eve

gitmek için elma ağacını geçip, tahta çitlerin üstünden atlayıp patikayı takip etti. Çok

geçmeden evi gördü.

Ev çok büyük görünüyordu. Dışarıdan bakınca bakımsız, eski bir eve
benziyordu. Etrafında küçük bir göl ve ağaçlar vardı. Mert fazlasıyla korkmuştu. Aynı

korku filmlerindeki evlere benziyordu. "Kimse var mı?" diye sordu ama cevap alacağı
birinin olmadığını da hissediyordu. Çalılıkların arasından gelen sesleri duyunca iyice

korkup geri eve doğru koşmaya başladı. Evde hafif bir yanık kokusu aldı.

Eyvah, eyvah! Ekmeği unuttum!

Mutfağa koştu, fırını kapattı. Ekmeği aldı. Ohh, çok yanmamıştı. Birkaç dakika

sonra annesi kapıyı çaldı. Mert hiç bir şey olmamış gibi kapıyı açtı. Hala o evi

düşünüyordu.

Sabahın ilk ışıklarıyla "günaydın" dedi. Anne ve babası kahvaltıyı hazırlamış ve

işe gitmek üzere hazırlanmışlardı.

Babası:

-Günaydın Mert uslu bir çocuk ol ve acıkırsan masaya para bıraktım kendine bir
pizza siparişi verebilirsin, dolabın üstünde numarası var.

-Evet! Neden olmasın, merak etme babacığım önemli bir durum olursa Ablama

gideceğim ya da sizi arayacağım. Dedi. Babası gülümseyerek çantasını yerden aldı ve

Mert’i öpüp evden çıktı. Annesi de dikkatli olmasını söyledi.

Mert kahvaltısını doğru dürüst yemeden hemen üstünü değiştirip, eline fener aldı.

Yerinde duramıyordu. Çok farklı duygular içerisindeydi. Korku, heyecan, gizem ve

macera. Tam da canı sıkılıyorken böyle bir olayla karşılaşması onu çok

sevindirmişti. Bahçedeki elma ağacını geçerek yine o tahta çitlerden atlayıp patikanın

yolunu tuttu. Eve vardığında daha çok korkuyordu. Etrafa bakındı, yine de kimseleri

76