Page 79 - mecidiye sehit fahrettin ilkokulu

Sonunda beklenen gün geldi. Anne ve babası çocuklarından ayrılacakları için

üzülüyor ama belli etmiyorlardı.’’ Haydi, gidiyoruz uçak sizi bekliyor.’’ Ayrılmak

zordu. Kontrol noktalarından geçtikten sonra uçağa doğru ilerlediler. İki kardeş el ele

tutuşarak uçağa girdiler. Gösterilen koltuk numaralarına oturdular. Hosteslerde bir

koşuşturmaca yolculardan kimi korkuyor, kimi heyecanlı bir şekilde kalkışı bekliyordu.

İlk uçak yolculukları olduğu için heyecanlı, birazcık da korkuyorlardı. Tatil için

her şeye değerdi. Kalkıştan hemen sonra yavaş yavaş korkuları geçti. Kısa süren

yolculuk sona eriyordu. Uçak inişe geçmişti.

Efe:

— Ece hadi geldik uyan uçak iniş yapacak.

-Ne çabuk!

Valizlerini aldılar. Dedesi onları dışarıda bekliyordu. Dede ve anneannelerini

görünce çok sevindiler. Birbirlerine sarılıp özlem giderdiler. Köye gitmek için arabaya

bindiler. Anneanneleri onlara en sevdikleri yemekleri hazırlamıştı. İkisi de çok acıkmış

ve yorulmuşlardı. Akşam olunca hemen uyudular. Kuzenleri, köydeki arkadaşları,

onları görünce çok sevindiler.

Dedesi onlara yaylalardan bahsetti.’’ Biz hiç yayla görmedik.” dediler. Merakla

dinliyorlardı. Hep birlikte yaylalara gitmeye karar verdiler.

Yüksek dağlara çıkarken yemyeşil ormanlardan, şırıl şırıl akan şelalelerden

geçiyorlardı. Yukarıya çıktıkça hava soğumaya başlıyordu. Kısa bir mola verdiler.

Yemyeşil ormanın içinden akan küçük bir ırmak. Suyu buz gibiydi.

Akşama doğru kalacakları yere geldiler. O kadar yükseğe çıkmışlardı ki onlardan

daha yüksek dağ yoktu sanki. Bu yüksek dağlarda kamp yerleri vardı. İnsanlar burada

kalsınlar diye küçük ahşap evler yapmışlardı. Onlarda bu evlerden bir tanesinde

kaldılar. Evin küçük bir bahçesi vardı. Evin kapısı, penceresi, çatısı, merdivenleri

ahşaptan yapılmıştı. Hatta balkonu bile ahşaptı. Akşam olunca odun ateşi yaktılar.

Dedelerinden hikayeler dinlediler. Okul anıları, askerlik anıları hiç bitmiyordu.

71