Page 31 - mecidiye sehit fahrettin ilkokulu

“İsmim Asya, efendim.” dedi. Birlikte okula gidip okula baktılar. Asya’nın yüzü

asılmıştı çünkü okul yıkık dökük, boyasız ve bakımsızdı. Kimi sınıfların penceresi

bile yoktu. Asya muhtara dönerek:

-Neden burası böyle? dedi. Muhtar Ali İhsan Bey:

-Buraya çok bile, bu okulda zaten toplasan yirmi öğrenci anca var.” dedi. ( Kendi

kızı da bu öğrencilerin içindeydi.) Beş güne kalmaz sen de diğer öğretmenler gibi
gidersin geriye, dedi. Asya gördükleri ve duydukları karşısında çok üzülmüştü. Artık

kalacağı yeri görmek istedi. Muhtarla birlikte gitti. Muhtar “İşte burası.” dedi. Asya
inanamamıştı. Bir de ne görsün, kalacağı yer tek bir oda, tuvaleti bir köşede, mutfağı

odanın bir yanında, bir soba ve yıkık eski bir yataktan oluşuyordu. Asya öğrencileri

için köyde kalmak istiyordu. Onları okutmak, kendi gibi bir yerlere gelsinler

istiyordu. Ertesi gün okula gitti ve öğrencileriyle tanıştı. Öğrencilerini çok sevmişti

hepsinin gözlerinin içi gülüyordu. Derse başlamışlardı fakat öğrencileri çok

üşüyordu. Çünkü kırık olan camlardan soğuk geliyordu. Asya çok üzülmüştü. Buna

çözüm bulmak istiyordu. Yatılı olarak birlikte okuyup büyüdüğü arkadaşı Selin’i

aradı. Ona köydeki durumdan bahsetti, fikir vermesini istedi. “Ne yapabilirim? “diye

sordu Selin. “Asya neden uğraşıyorsun boş ver. Onların aileleri de yatılı okula

yollasınlar.” dedi. Asya duyduğu bu cevap karşısında kırılmıştı. Selin‘in neden öyle

söylediğine hayret ediyordu. Asya:

-Yazık böyle düşünmene üzüldüm. Bizim gibi onlar da ailelerinden uzakta mı

yaşasınlar? Selin öyle söylediğine pişman olmuştu ve Asya’ya hak verdi. Bir süre

düşündükten sonra: “ Buldum buldum!” dedi. “Ben işlerimi erteleyip oraya geleceğim

hem çocuklara tiyatro öğretelim hem de tiyatro gösterisi yaptıralım. Köy halkından

ve belediyeden yardım isteyelim. “ dedi. Asya bu fikri beğenmişti; hem okul tadilat

yapılacak diye hem de aylardır görmediği arkadaşını göreceği için çok sevinmişti.

23