Page 32 - harbiye ilkokulu
P. 32

5 Eylül 2001 tarihinde İstanbul’da doğdum. Harbiye
                                        İlkokulu 4B Sınıfı’nda öğrenciyim. Babam yurtdışında işçi,

                                        annem de ev kadını. İki kardeşiz. Büyüyünce mimar olmak
                                        istiyorum.






                                                                 İSHAK ÜZEYİR DEVRİM AKIN




                                        BİR PAZAR SABAHI ÖZLEMİM




               Hatırlarsanız geçen sene ‘‘BİR PAZAR SABAHI’’ adında bir öykü yazmıştım. Bu
       seneki yazım öykümün devamı gibi olacak çünkü öykümün sonunda bir pazar sabahında
       tekrar kahvaltı masasında babamla, annemle ve kardeşimle bir arada olmayı dilemiştim
       ve inanmıştım.

                   Geçen seneye göre insanları, dünyayı, doğayı yani evrende bize eşlik eden
       neredeyse bütün canlı ve cansız varlıkları biraz daha tanıyor ve anlıyorum. Babamdan
       ayrı  kaldığım  yaklaşık  bir  sene  içerisinde  ayakkabı  numaram,  giysilerimin  bedenleri

       büyüdü. Büyüdükçe de hayatta sorumluluk nedir, aile nedir, anne ne anlama geliyor,
       kardeş kimdir? Ve en çok özlemini çektiğim ‘kavramları üzerinde fikirlerim oluşmaya
       başladı.
                  Hayatta en değerli varlıklarımdan biri olan ve doğduğum ilk günden beri yanımda
       olan, ömrünün en değerli zamanlarını benim için harcayan, hayatımın her zaman en

       değerli  kadını  olacak  olan  annemi  çok  seviyorum.  Onun  yokluğunu  düşünmek  dahi
       istemiyorum. Annemden sonra aslında babamı yazmak istedim, ama şimdi onu yazıp
       benim tatlı mı tatlı kardeşimi yazmazsam olmaz. Biliyorum, babalar güçlüdür, alınmazlar

       böyle şeylere. Ama kardeşim bu öykümü okuduğu zaman olur da alınır diye önce ondan
       bahsetmek istedim. Benim altı yaşında adı Abdullah olan çok duygusal bir kardeşim
       var. Bazen küçük haylazlıkları olsa da onu çok seviyor ve başarılı buluyorum. Biliyorum
       ki o da beni çok seviyor. Kardeşim bu sene birinci sınıfa gidiyor. Kardeşim de benimle
       birlikte baba özlemi çekiyor.

                   Aile demek; güven, mutluluk, huzur, yaşam, kısacası ‘’aile’’ benim için her
       şey demektir. Özlemimi, yani babamı unuttum mu sandınız? Hayır, unutmadım, sık sık
       annemle ve kardeşimle özlemim hakkında sohbet ediyoruz. Babam, ben küçükken bana

       hep  takılırmış.  Daha  yeni  konuşmaya  başladığım  günlerde,  dondurma  diyemediğim
       için ‘’bıla bıla’’ diyormuşum. Bu anıyı nereden hatırlıyorsun, diye sorarsanız,  hayatta
       tanıdığım ilk arkadaşım, benimle büyükler gibi oturup sohbet eden özlemim, yani babam
       anlattı.  Tabi  ki  bu  kadar  kısa  değil  babamla  arkadaşlığım.  Beraber  parka  giderdik,
       uçurtma  uçururduk,  kardeşimle  beni  ata  bindirir,  sinemaya,  alış  verişe,  hayvanat

       bahçesine, akvaryuma götürürdü.

                                                                  32                                                                                                                     33
   27   28   29   30   31   32   33   34   35   36   37