Page 42 - mustafa sarigul ilkokulu

Karanlıktan Aydınlığa

2020 yılı, Mart ayının güzel bir günü, her zamanki gibi okula gitmek için sabah

erkenden uyanmıştık. Kahvaltımızı yapıp, hazırlanıp evden çıkmıştık. Annem,
kardeşim Eyüp ile beni okula bırakmıştı. O günü hayatım boyunca, belki de

hiçbir zaman unutamayacaktım. Sadece ben mi, hiç kimse unutamayacaktı.

Okula gittiğimizde hiçbir sorun yoktu. Öğretmenimizle derslerimizi yapıp

teneffüste arkadaşlarımla oyun oynamıştım. Nerden bilebilirdim ki o günün
son teneffüs olacağını. Arkadaşlarımla son kez ders yaptığımızı bilmiyordum.

Eve gittiğimde tüm televizyon kanallarında aynı haber vardı. İyi şeyler ol-

madığını hissedebiliyordum. Çin’in Wuhan şehrinde ortaya çıkan Covid-19

virüsü bizim ülkemize de gelmişti. Çin neredeydi? Wuhan nasıl bir yerdi? Virüs

nasıl bu kadar hızlı ilerliyordu? Kafam çok karışmıştı.

Virüs durdurulamadığı için sokağa çıkma yasağının geleceği, bazı iş yerlerinin
37 kapanacağı, eğitime uzaktan devam edileceği söyleniyordu. Duyduğum şeyler-

in hepsi bana çok yabancıydı. Okula gidemediğim, arkadaşlarım ve öğret-

menimden ayrı kaldığım için çok mutsuzdum. 9 yıllık hayatım boyunca hiç
sokağa çıkma yasağı duymamıştım. Dedemin anlattığı gibi miydi acaba? Birden

insanlar marketlere, bakkallara hücum etmişlerdi. Duyduk ki yasak gece yarısı

başlıyormuş. İhtiyacı olan olmayan herkes bir şeyler alıyordu. Birçok insanın bu

virüsten öldüğünü duymuştum. İnsanlar artık maske takıyordu. Durum ciddiy-

di. Uzun bir süre hiç dışarı çıkmamıştık. Bu sürede uzaktan eğitime başladık.
Ekrandan da olsa öğretmenim ve arkadaşlarımı görebiliyor, eğitimime devam

edebiliyordum. Seslerini duymak güzeldi. Arkadaşlarımın çoğu şartları uygun

olmadığı için uzaktan eğitime katılamamıştı. Ve bir süre böyle devam etti.

Aradan bir yıl geçmişti. Okul açıldığında yüz yüze eğitime başlayıp tekrar
uzaktan eğitime devam ettik. Ancak herkes benim gibi şanslı değildi. Her sabah

okula gitmenin ne kadar önemli olduğunu anlamıştım. Maskesiz nefes almanın

rahatlığını, sevdiklerime sarılabilmenin önemini anlamıştım. Yeni dönemde ise

her şey normale dönmüştü. Kötü günler geride kalmış, uzun zaman sonra okul

zilleri yeniden çalmaya başlamıştı. Erkenden okul bahçesinde arkadaşlarımla
sıraya girdik. Öğretmenim bize mutluluk veren gülüşüyle başımızdaydı.

Bayrağımız dalgalanıyordu. İstiklal Marşı’nı söyleyip sınıflarımıza çıktık. Artık

kaldığımız yerden okula yüz yüze devam ediyoruz.

İsra Nur URAZ
3/B Sınıfı