Page 63 - feriköy necdet kotil ilkokulu

anlayarak korkusu biraz daha hafiflemiş. Zürafaya seslenerek;

Hey senin adın ne?

Sen de yolunu mu kaybettin?

Zürafa:

Hayır ben orman da yaşıyorum, benim adım Zarif, senin adın ne?

Fil:
Benim de adım Minik seni gördüğüme çok sevindim demiş.

O gece Zarif’ in sayesinde çok yorgun olan Minik Fil derince bir uyku
çekmiş.

Sabah olduğun da karnı çok acıkan Minik Zarif’ e karnım çok acıktı
ne yiyeceğiz diye sormuş?

Zarif:

Bugün orman da gezerek karnımızı doyurabiliriz diyerek yola koyulmuşlar.
Biraz yürüdükten sonra bir meyve ağacı görmüşler, karınlarını bir güzel
doyurmuşlar. Karınlarını doyurduktan sonra ormanda yürümeye devam eden
Minik ile Zarif karşılarında Miniğin anne ve babasını görürler. Minik hemen

anne babasının boynuna atlar, onlara sarılır. Minik bu duruma hem sevinir
hem de çok üzülür. Çünkü Zarif ile o kadar iyi arkadaş olmuşlardır ki ondan
ayrılacak olması onu çok üzdü. Annesine;

Anne Zarif’ te bizimle gelebilir mi?
Bundan sonra beraber yaşayabilir miyiz? Diye sordu. Annesi de tabi ama

bunu önce Zarif’ e sormalısın.
Fil:

Zarif bizimle yaşamaya ne dersin?

Zarif:

Bugüne kadar hep yalnız yaşadım, sizin gibi bir ailem olacağı için çok
mutluyum diyerek, tabi sizlerle gelebilirim dedi.

O günden sonra çok mutlu bir şekilde hep beraber yaşamaya devam ettiler.

Ecrin N isa AKÇA

3/F

63