Page 28 - feriköy necdet kotil ilkokulu

BAŞKA DÜNYA YOK

Sıcak bir yaz günüydü. Annesi, Canan’ı parka götürmüştü. Çocuklar
etrafta koşturup duruyorlar, bazıları kaydıraktan kayıyor, bazıları ip atlıyor,
bazıları saklambaç oynuyordu. Anneler parkın kenarındaki banklarda oturup
sohbete dalmışlardı. Canan, boşalan salıncağı görünce kaydıraktan hızlıca
kayıp salıncağa koştu. Tam o sırada buz gibi bir rüzgâr esti ve gökyüzü
kapkaranlık oldu. Bütün anneler telaşla çocuklarını kucaklayıp evlerine doğru

koşmaya başladılar.
Canan ve annesi nefes nefese eve varmıştı. İçeri girer girmez açık
olan pencereleri kapattılar. Annesi neler olduğunu öğrenmek için aceleyle

televizyonu açtı. Haber spikeri heyecanla anlatıyordu:

-Maalesef yanlış duymadınız. Evet, Dünya ölüyor! İnsanlar dünyaya iyi
bakmadıkları için güneş yok oldu ve havamız da hızla tükeniyor. Artık yaşamak
için başka bir gezegen bulmak zorundayız.
Duydukları haber Canan ve annesini şok etmişti. Küçük kız gözyaşlarını

tutamadı, hıçkırarak ağlamaya başladı. O kadar çok ağladı ki sanki nefesi
kesildi. Bağırmak istedi ama bağıramadı. Kalbi üzüntüden paramparçaydı.
Canan, tam o sırada uykusundan uyandı. Gördüklerinin hepsi bir rüyaydı.
Hemen yataktan fırladı, annesinin yanına koştu. Annesi mutfakta kahvaltıyı
hazırlıyordu. Canan’ın telaşlı hali onu da korkuttu. Canan büyük bir heyecanla
annesine rüyasını anlattı. Annesi ona sımsıkı sarıldı ve üzülmemesini söyledi.
Kahvaltılarını edip okula gitmek için hazırlandılar.

O gün Canan okula gider gitmez rüyasını arkadaşlarına da anlattı. Hepsi
onu heyecanla dinledi. Canan onlara “Dünya’nın bize iyi bakması için bizim de
ona iyi bakmamız gerekiyor. Onu sevmeli ve korumalıyız. Çünkü yaşayacak

başka bir yerimiz yok. “dedi. Bütün çocuklar o gün birbirlerine söz verdiler.
Dünya’ya iyi bakacak ve bunu yapmak zorunda olduklarını diğer insanlara da
anlatacaklardı.

HANZ ADE GÖK EN

2 /C

28